1 kwietnia Borys skończył roczek. Z jednej strony mam wrażenie, że to był bardzo długi rok, a z drugiej czuję, że minął bardzo szybko. Na pewno był to najcięższy rok w moim żuciu. Fizycznie i psychicznie. Mam jednak nadzieję, że zarówno Borys, jak i Emil byli szczęśliwi, bo tak naprawdę ich szczęście jest teraz najważniejsze. Pamiętam jak dzisiaj moment porodu, byłam spokojna i opanowana. Rodziłam przez  cc. W  nocy przed operacją zasnęłam bardzo szybko, ale obudziłam się jakoś o 1  i praktycznie nie mogłam już zasnąć. O 6 pierwsze kroplówki, badania i przed 8 pojechałam na salę operacyjną. Znałam już całą procedurę, bo był to mój drugi raz. Rozmowa z anestezjologiem i całym zespołem, znieczulenie... a później już wszystko w rękach lekarzy. Najbardziej ze wszystkiego bałam się właśnie momentu wkłucia do kręgosłupa. Słusznie. Kilka minut później słyszałam krzyk Borysa i  słyszałam jak pielęgniarki podają wagę,  wzrost i punkty. Mogłam się z nim przywitać i pocałować, ale na d

1 kwietnia 2016 roku nasza rodzina powiększyła się o jeszcze jedną małą istotkę do kochania. Borys jest już z nami, a Emil uczy się roli starszego brata. Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży w Borysem, Emil miał 15 miesięcy. 9 miesięcy trwało wieczność a teraz z perspektywy czasu ten okres wydaje się być tylko chwilą. Jestem mamą wspaniałej dwójki i czasem w ciągu dnia uśmiecham się sama do siebie. Tak, to największe szczęście!  Borys  01/04/2016